AYAKKABI KUTUSU

Çocuk yaşlarda kırmızı bir ayakkabı için, içim erirdi. Kalbim yerinden çıkacak gibi olurdu. Yeni bir ayakkabı her şekilde güzeldi ama kırmızı ayakkabı yok mu onlar bir başka güzeldi. Ben o ayakkabıları öyle severdim ki ayakkabım eskimeye yüz tutana kadar onu kutusunda saklamak ister, bu yüzden kutularını da atmak istemezdim. Annem kızardı. Yer kaplıyor, at şu kutuları derdi. Annem kutuyu kömürlüğe atar, ben gider geri getirir içine ayakkabılarımı yerleştirirdim. Babam bizim köşe kapmaca oynayan halimize gülerdi. 

Kızım büyüdü. Kırmızı ayakkabıya bayılıyor. Kutularını atmıyor. En sevdiklerini kutusunda saklıyor. Kızıyorum bazen, şu kutuları atalım, bir ayakkabılık yaptıralım. İçine yerleştirelim şu ayakkabıları... Kızımın dudakları düşüyor. Morali bozuluyor. O da ayakkabılarını en azından hevesi geçene kadar kutusunda saklamak istiyor.

Gün geliyor, bir ülkenin üst kademe yöneticileri devleti soyuyor ve arta kalanları ayakkabı kutularına tıkıştırıyor.  Bütün düzeni, sistemi, hukuku da kendini ve kutuları korumaya yönelik olarak değiştiriyor. Çocukluğumuzun güzel anılarıyla dolu kırmızı ayakkabı kutuları, Berkin’in kanıyla doluyor. Haksızlığın isyanıyla sokaklara dökülen halk, haykırıyor ama hükümet duymuyor. Bütün dünya duyuyor, bir tek hükümet duymuyor. Ayakkabı kutularının bile ağzı gözü dağılıyor ama sorumluların gıkı çıkmıyor. Çıkmadığı gibi  “biz hiç utanmadık yaptıklarımızdan” dercesine borsa üzerinden mesajlar veriliyor.  

Dün akşam Elvan’ın babası “benim kapımın önünde bir ayakkabı kutusu var. Berkin’in harçlığını her gün oraya koyacağım” diyor. “İhtiyacı olan alsın. Ben yaşadıkça o kutuya oğlumun harçlığını koymaya devam edeceğim. Çünkü ben ona her sabah harçlık verirdim.  Ama benim oğlum yok. Mezarında üşüyor” diyor. 

Ayakkabı kutusu deyince artık çocukluğumdaki kırmızı ayakkabılarımın kutusu ya da kızımın sevdiği ayakkabılar gelmiyor aklıma. Devletin en üst kademelerindeki adamların, tüyü bitmemiş yetimin, mezarında üşüyen Berkin’in, gezide ölen gençlerin, ayakkabı alamayan fakirin hakkını gasp edip, kutulara tıkıştırmaları geliyor. Yaşananlardan kutuların yüzü kızardı da kutulara para tıkıştırmaya çalışanların yüzü kızarmadı...Ben daha ne diyeyim!